Δε Θελω Να Σου Χαϊδεύω Το Αυτάκι, Ρε

 Αρχικά, στη συγκεκριμένη ανάρτηση σκόπευα να καταπιαστώ με το χιούμορ στην Ελλάδα και, ακόμα πιο συγκεκριμένα, με την παντελή (όχι Καφέ χα0χα0χα0) και εξοργιστική απουσία του από το εγχώριο κυρίαρχο ρεύμα, aka mainstream. Παρόλο που το συγκεκριμένο θέμα το έχω σκεφτεί εξονυχιστικά και σε κάθε μία από τις εκατοντάδες αφορμές που μου δίνει η τηλεόραση και οι τριγύρω μου αναθεματίζω το θεό που μου έδωσε αυτιά και μάτια (λέγοντας τριγύρω μου εννοώ φυσικά τους αγαπητούς facebook-ικούς φίλους μου που με ενημερώνουν ανελλιπώς για το τι σκέφτονται και γίνονται μέλη σε απείρου κάλλους  ξεκαρδιστικές ομάδες), εντέλει καθυστέρησα αρκετά τη συγγραφή του. Ο λόγος είναι ότι όταν προσπαθείς να μιλήσεις για κάτι τόσο γαμημένα προφανές το οποίο, όμως, η πλειοψηφία του υπόλοιπου κόσμου δείχνει να το αγνοεί, τότε δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Ε και βαριέσαι. Σήμερα, λοιπόν, είχα αποφασίσει επιτέλους να πω ένα-δυο πραγματάκια και να κατακεραυνώσω από το ισχυρότατο βήμα που μου προσφέρει αυτό το εγνωσμένης αξίας blog την ηλιθιότητα του κοσμάκη, όμως την τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη: Αφενός, έπεσε κατά τύχη στο οπτικό μου πεδίο ένα άρθρο του Αντώνη Πανούτσου που λέει κάποια από τα πράγματα που σκεφτόμουν ακριβώς όπως σκόπευα να τα πω εγώ (click). Aφετέρου, αναλογιζόμενος ό,τι κοντινότερο έχουμε και είχαμε ποτέ σε πολιτικο-κοινωνική σάτιρα (τον Λάκη ΚΑΛΕ), επέλεξα να κρατήσω για κάποιο άλλο κειμενάκι την έκφραση «νιώθω ότι βρίσκομαι καταμεσής ενός όχλου που αποτελείται από ανθρώπους που κάθονται αριστερά στο πάνελ του Ράδιο Αρβύλα», καθότι το όνομα του συγκεκριμένου συμπαθητικού κρυόκωλου τυπάκου δεν το γνωρίζει κανείς, και να ασχοληθώ με τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Βλέποντας λοιπόν τον Λάκη, ο οποίος παρεμπιπτόντως και παρ’ όλους τους λαϊκισμούς του έχει όντως χιούμορ (το κοινό του είναι που δεν έχει), συνειδητοποίησα ότι πάντα για όλα φταίνε οι υπόλοιποι, την ίδια στιγμή που όταν τα mini αποσπάσματα είχαν κάποιον random Έλληνα πολίτη που του έπαιρναν συνέντευξη στο δρόμο –και άρα αντιπροσωπεύει εμένα κι εσένα- τότε σε αυτόν καταλογιζόταν πάντα το αγνό και αθώο δίκαιο. Πάντα αυτός ήταν η φωνή της λογικής και πάντα, φυσικά, αυτός ήταν ο αδικημένος και ο ριγμένος της υπόθεσης. Το ότι έχουμε την κυβέρνηση, την τηλεόραση, το internet, τα καφενεία και τον Λάκη που μας αρμόζει, αυτό ουδείς το λέει δημόσια. Ακόμα και στα πηγαδάκια, όπου το να ρίξεις ευθύνες σε έναν ολόκληρο λαό είναι το μόνο εύκολο και αξιοπιστοφανές (!), ο ομιλών πάντα βρίσκεται στο απυρόβλητο, στην αντίπερα όχθη από τους αγύρτες και τα λαμόγια. Όπως εγώ, όταν μιλάω για την ανθρώπινη ηλιθιότητα εδώ πέρα, καλή ώρα. Με άλλα λόγια, ακόμα και η άμεμπτη και ρηξικέλευθη σάτιρα είναι επί της ουσίας κολοκύθια με τη ρίγανη αφού πριονίζει τα ίδια της τα θεμέλιά χαϊδεύοντας τα αυτάκια του δέκτη. Για ακόμα μια φορά, το πρόβλημα δεν το έχει η σάτιρα, μα ο δέκτης. Και κάπου εδώ καταλήγουμε σε αυτό που θέλω να σημειώσω με τη συγκεκριμένη ανάρτηση και τις διαπροσωπικές σχέσεις που λέγαμε…

Ο άνθρωπος, λοιπόν, ως κοινωνικό ζώον –όπως μας έμαθε η καλή μας η δασκάλα στο δημοτικό- δραστηριοποιείται σε ένα περιβάλλον που αποτελείται από άλλους ανθρώπους και προφανώς εξαρτάται από αυτούς με χίλιους δύο τρόπους. Και οι χίλιοι δύο αυτοί τρόποι, προϋποθέτουν να είναι το άτομο σε μια υψηλή θέση στην κοινωνική κλίμακα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο εύκολα τα πράγματα. Από το να κάνεις σεξ, μέχρι το να ανελιχθείς επαγγελματικά. Μια σημαντικότατη πτυχή για να τα επιτύχεις όλα αυτά, είναι το να είσαι αγαπητός από τον κόσμο που σε περιβάλλει. Ακόμα και οι στριφνοί, ιδιόρρυθμοι, αντιδραστικοί χαρακτήρες που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να προσπαθούν να είναι αντιπαθητικοί, κατά βάθος θέλουν πάρα πολύ να είναι αρεστοί και σεβαστοί από μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων. Όλες αυτές τι σκέψεις -και τις αντίστοιχες πράξεις τους- τις κάνουμε ασυναίσθητα. Τις προάλλες, όμως, αναλογιζόμουν τι θα έπρεπε να κάνει κανείς για να είναι αγαπητός σε ένα κοινωνικό σύνολο που αποτελείται από ανθρώπους με μηδενικό χιούμορ οι οποίοι γελάνε με χιλιομασημένα safe αστεία που είτε κοροϊδεύουν κάποιον απομακρυσμένο στόχο, είτε «και καλά» ανεβάζουν αυτόν που τα λέει… (πχ. έλα τώρα, αφού ξέρεις πόσο γαμάτος είμαι, χαχαχα!-το γέλιο είναι το άλλοθι που τον σώζει από τον χαρακτηρισμό ψώνιο, αλλά αφήνει και μια υπόνοια ότι μπορεί να το πιστεύει, πω τι μεταμοντέρνο χιούμορ αδερφέ!) Συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος είναι να χαϊδεύεις αυτάκια. Για σκεφτείτε, για ποιους ανθρώπους θα δείτε κάποιον να λέει καλά λόγια; Για αυτούς που τον σέβονται, που τον εκτιμούν, που του φέρονται καλά. Ή που του «δείχνουν» αυτά τα πράγματα. Με άλλα λόγια, για να εκτιμήσει κάποιος τη δικιά μου αξία ως άνθρωπο -ή ως οποιαδήποτε άλλη ιδιότητά μου- θα πρέπει να του φέρομαι καλά για να με συμπαθήσει. Εντοπίζετε το τεράστιο χάσμα μεταξύ της προϋπόθεσης και του αποτελέσματος; Καταλαβαίνετε το αυτονόητο; Ότι δηλαδή το πόσο ωραία προσωπικότητα έχω δεν εξαρτάται σε καμία περίπτωση από το πώς φέρομαι σε κάποιον συγκεκριμένο τύπο; Duh?, που λένε και οι Αμερικάνοι. Η λογική είναι παρόμοια με του γυμνασίου, όπου υπάρχει το cool παιδί, το οποίο μπορεί να συμπεριφέρεται σε όλους σαν σκουπίδια και να το βλέπεις, μα εσένα σου δείχνει ότι σε εκτιμάει και –άρα- αυθόρμητα τον συμπαθείς.

Ε και στην τελική, ρε αδερφέ, δε θέλω να σου χαϊδέψω το αυτάκι. Δε θέλω να πάω με τα νερά σου. Θα το έκανα, δεν έχω κάποιο πρόβλημα ηθικού κώδικα, αλλά το αηδιαστικά προβλέψιμο χιούμορ σου με αποτρέπει. Και μόνο η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου κώδικα συμπεριφορών που επιβάλλει η τέχνη των «δημοσίων σχέσεων», τις οποίες θα πιστέψεις όσο εμφανώς υποκριτικές και αν είναι, αποδεικνύει πόσο λίγο χρησιμοποιείς το μέρος του εγκεφάλου σου που αφορά την κριτική σκέψη. Μα ένα πράγμα να ξέρεις… Αν είχα κάποιο κέρδος από το να σου χαϊδεύω το αυτάκι, θα το έκανα και μάλιστα χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή τύψη. Η ευθύνη βαραίνει εσένα και μόνο. Φιλικά.

Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να είναι αστείο και πολύ περισσότερο αγαπητό από τον αναγνώστη, αν αντί των παπαρολογιών αυτών επέλεγα να παραθέσω ένα ένα groups του facebook και βιντεάκια από την τηλεόραση όπου να διαφαίνεται η χαζομάρα και το χιούμορ κουρτινόξυλου που έχει ο κόσμος. Όμως, όχι, δε θα σου δώσω αυτό που θα ήθελες. If you get me.
Υ.Γ.2: It's always funny until someone gets hurt.