Γυρνάει, που λέτε, ο Σάκης σπίτι, κατάκοπος από την εθελοντική εργασία του στον οίκο ευγηρίας στην άλλη άκρη της πόλης. Ήταν μια δουλειά που τον κούραζε τα μάλλα, αλλά τον αντέμοιβε με ένα βαρβάτο ποσό αυτοεκτίμησης. Στο τέλος της ημέρας, όταν άραζε στον ούμπερ αναπαυτικό καναπέ του να δει το τελευταίο επεισόδιο Κωνσταντίνου Και Ελένης (ναι, βρισκόμαστε στην εποχή που το Κωνσταντίνου Και Ελένης επαιζότανο για πρώτη φορά) ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπό του. Ήξερε ότι είχε ξοδέψει το χρόνο του προσφέροντας κάτι στους συνανθρώπους του που το χρειάζονταν.
Αυτή ήταν η ρουτίνα του. Όχι όμως και τη μέρα που περιγράφεται εδώ.
Γυρνάει, που λέτε, ο Σάκης σπίτι του. Μπαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει... Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει... Φθάνει επιτέλους στο ασανσέρ. Ανεβαίνει στον τέταρτο όροφο, στρίβει δεξιά -όχι στο πρώτο, στο δεύτερο διαμέρισμα- βγάζει τα κλειδιά από την τσέπη του, πάει να ξεκλειδώσει, αλλά τζίφος. Δεν έμπαινε το κλειδί. Ο μαλάκας ο Τάκης θα ξέχασε πάλι το κλειδί του πάνω στην πόρτα... σκέφτηκε αγανακτισμένος. Του χτύπησε το κουδούνι... Τίποτα. Άρχισε να κοπανάει την πόρτα, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκε να συγκατοικήσει με έναν τέτοιο χείριστο χοίρο σαν τον Τάκη. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα γρονθοκοπήματος ο αχρείος ο Τάκης εδέησε να του απαντήσει.
"Δεν μπορώ να σου ανοίξω τώρα. Τους γέρους τους τάισες;" άκουσε μια φωνή από βαθιά μέσα στο διαμέρισμα.
"Τι να έκανα;!;!" αναφώνησε απηυδισμένος ο Σάκης. "Άνοιξέ μου την πόρτα ρε να μπω!"
"Δε γίνεται σου λέω. Με καμία παναγία (ΣτΜ: το παναγία με μικρό π γιατί ο Τάκης ήτο και άθεος) Εσύ τα χούφταλα τα τάισες;;;"
"Ρε μαλακοπίτουρα, γιατί δεν μπορείς να μου ανοίξεις; Θα σπάσω την πόρτα ρε! Και μετά το κεφάλι σου! Άσε τα παιχνίδια και βάλε με μέσα, είμαι και πτώμα..."
"Σάκη, σοβαρά σου λέω, δεν πρόκειται να σου ανοίξω. Πες μου εσύ ένα λεπτάκι, τι έγινε με τους γέρους; Έφαγαν;"
Πάει τα έχασε τα λογικά του... Σκέφτηκε ο Σάκης, πραγματικά απορημένος με την περίεργη κατάσταση που του προέκυψε. Πήγε στην κοντινότερη pub που μπορούσε να σκεφτεί, ήπιε μια μπύρα, μίλησε με τον κλασικό μυστήριο τύπο που κάθεται δίπλα σου στις ταινίες όταν πας στην μπάρα να πιεις ένα ποτό μόνος σου και επέστρεψε 3 ώρες αργότερα. Ο Τάκης, εμφανώς μετανοημένος του ζήτησε χίλιες φορές συγγνώμη που δεν τον άφηνε να μπει. Χωρίς να του εξηγήσει τι συνέβαινε του είπε ότι για να επανορθώσει αγόρασε εισιτήρια για μια παράσταση να πηγαίνανε οι δυο τους την επομένη. Τι να πει και ο Σάκης, δέχτηκε...
Φθάνει η επομένη, δηλαδή το σήμερα (aka το εκείνην-τη-μέρα καθότι έχουμε αφήγηση), έβαλαν ο Σάκης και ο Τάκης τα καλά τους και πήγαν στην παράσταση. Ανοίγει η αυλαία και εμφανίζεται ένας γκριζομάλλης τυπάς με ιδιόρρυθμο μουστάκι και ημίψυλο καπέλο και αρχίζει και λέει:
Οι κύριες καταστάσεις της ύλης, αγαπητοί μου φίλοι, κυρίες και κύριοι, είναι οι εξής τρεις: η στερεά, η υγρή και η αέρια.
Κάποια ανεπαίσθητα χαχανιτά ακούστηκαν κάτω από το κοινό.
Η πιο οικεία και άρα η πιο κατανοητή σε μας κατάσταση είναι η στερεά. Έχει καθορισμένες διαστάσεις, γεωμετρία, όγκο, πυκνότητα και λοιπές ιδιότητες της ύλης. Με απλά λογάκια, αξιότιμό μου κοινό, είναι οοοολα τα αντικείμενα που μπορούμε και πιάνουμε.
Το κοινό από κάτω γέλαγε σαν τρελό στο άκουσμα αυτών των λέξεων. Το ίδιο και ο Τάκης. Ο Σάκης δε, έστεκε απορημένος μήπως κάτι δεν κατάλαβε.
Απαξ και ένα σώμα φτάσει και ξεπεράσει το σημείο τήξης του, μεταβαίνει στην υγρή κατάσταση. Σε αυτήν την κατάσταση, το σώμα δεν έχει καθορισμένη γεωμετρία. Πιο κοινό παράδειγμα αυτού, είναι το H2O ή αλλιώς, το νεράκι που πίνετε τόσες φορές την ημέρα.
Ο κόσμος βρισκόταν τώρα πια σε παραλήρημα. Γυναίκες έπεφταν στα πατώματα κρατώντας τις κοιλιές τους απ' τα γέλια, γέροι πάθαιναν εμφράγματα, δάκρυα στα μάτια όλων... Ο Τάκης, δε χρειάζεται καν να το πούμε, είχε βρέξει τα παντελόνια του.
Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Έξαλλος ο Σάκης τον αρπάζει απ' το γιακά και τον ρωτάει με το πλέον απειλητικό ύφος:
"Θα μου πεις τι είναι εδώ που με έφερες; Γιατί γελάτε όλοι; Τι σόι παράσταση είναι αυτή;;;;"
"Μα καλά ρε Σάκη, δεν το πιάνεις; Είναι κωμωδία καταστάσεων!"
