Πάντα μίλαγα για την ανθρώπινη ηλιθιότητα, την οποία συνηθίζω να αποκαλώ ανθρώπινη "μαλακία" (βλ: the blog of unnecessary quotation marks), δίχως ενδοιασμούς. Και αυτό επειδή, αν και σπανίως το επισημαίνω αυτό, θεωρώ τον εαυτό μου σχεδόν αναπόσπαστο κομμάτι της. Με τη μία και μοναδική εξαίρεση, όμως, ότι αποποιούμαι του μέρους της αυτού που αφορά τη μαλακία λόγω της μη παραδοχής της συμμετοχής στη μαλακία. {στευ φοκουσδ} Εγώ, σε αντίθεση με τους υπολοίπους, το παραδέχομαι από μέσα μου ότι δεν υστερώ σε τίποτα. Και δεν το διακυρήττω (παρόλο που μόλις το έκανα, ε μια στο τόσο μου επιτρέπεται, αλήθεια) γιατί πάντα απεχθανόμουν αυτούς τους τύπους -στάνταρ έχετε γνωρίσει κάποιον κάπου και πιθανότατα έχετε φερθεί κι εσείς αναλόγως- που ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ, ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ, ΟΜΩΣ
Εν πάσει περιπτώσει, στα δια ταύτα [/φωνή απ' το παράθυρο]... Ξύπνησα αυτό το blog που βρισκόντανο σε λήθαργο γιατί ήθελα κάπου να μοιραστώ μια χαρούμενη διαπίστωσή μου. Μια διαπίστωση που αφορά την επικαιρότητα. Βλέπω τους Έλληνες να προβαίνουν σε πράξεις μαζικής ηλιθιότητας. Κάτι που εγώ αποκαλώ "ομαδική μαλακία" (τώρα τα quotation marks εχρησιμοποιήθησαν καλώς). Εκεί που ο καθένας ήταν μαλάκας, καθυστερημένος, στόκος, για τον εαυτό του, τώρα κατάφεραν να ενεργήσουν μαζικώς. Να ενώσουν την καθυστέρησή τους. Μεγάλο πράγμα. Δεν είναι το ίδιο να δελεάζεις με καρότο στην άκρη του γκρεμού το κάθε γαϊδούρι με το να συντονιστούν όλα τα γαϊδούρια μαζί και να βουτήξουν περίτεχνα στον γκρεμό σε έναν γαϊδουρινό χορό του Ζαλόγγου. Είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα αξιοθαύμαστο θέαμα να τα βλέπει κανείς από μια μεριά. Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι όντως έχουν κάποιες δυνατότητες αυτά τα γαϊδούρια... Θα είχαν δηλαδή αν δεν ήταν πια μια άμορφη μάζα κρέατος στον πάτο του γκρεμού.
Μπορεί οι μισοί που βρέθηκαν στο Σύνταγμα να ψήφησαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Μπορεί οι άλλοι μισοί να ήτο νεοαριστερίζοντες που δεν κατέβηκαν καν να ψηφίσουν και ξοδεύουν τα λεφτάκια τους σε ψαγμένα μπαράκια στο γκάζι κάθε μέρα. Μπορεί το τρίτο μισό να ήταν συνειδητοποιημένοι πολίται προβληματισμένοι με τα κοινά δρώμενα και καθωσπρέπει και αγωνισταί. Όμως όλοι μαζί κατάφεραν να πιάσουν μια γιγάντια κουτάλα, να αναμοχλεύσουν εντόνως το νερό και να φτιάξουν μια δίνη. Μια δίνη τεραστίων διαστάσεων που μόνο στους κοντόφθαλμους θα έμοιαζε ως καταστροφική. Γιατί στην πραγματικότητα, στην κρύα, κυνική πραγματικότητα που ορισμένες φορές με κάνει να βλέπω τα πράγματα κάπως έτσι εχμ... περίεργα, μια δίνη δεν είναι παρά μια τρύπα. Εν προκειμένω, στο νερό.
Θα μου άρεσε να μίλαγα για υποκρισία. Θα μου ήταν πιο εύκολο να κατηγορίσω. Όμως η υποκρισία προϋποθέτει αυτογνωσία.
Θα μου άρεσε να μίλαγα για υποκινούμενες σκευωρίες.
Θα μου άρεσε ίσως να ήμουν κι εγώ εκεί κάτω, τη στιγμή που το να γράψω αυτές τις αράδες είναι το περισσότερο που έχω κάνει και ίσως πρόκειται να κάνω ποτέ, αν αναλογιστεί κανείς ότι κάπου στα μισά το μετάνιωσα που δεν έβαλα να δω ταινία..
Θα μου άρεσε ορισμένες φορές η βλακεία να μην ήταν τόσο καταφανής για μένα και ανύπαρκτη για άλλους. Εδώ όμως, σε αυτό το blog είμαι μόνο εγώ, και αποτελώ την πλειοψηφία. Και την επικρατούσα γνώμη. Χα!
Ας την πω λοιπόν: Είμαι χαρούμενος που η βλακεία συντονίστηκε, ένωσε τις διάσπαρτες ψηφίδες της κι έφτιαξε κάτι. Κάτι ηλίθιο, κάτι σημαντικό, δεν έχει σημασία (captain obvious: ειρήσθω εν παρόδω, κάτι ηλίθιο ε). Σημασία έχει ότι φτιάχτηκε κάτι. Από το πουθενά. Δίχως σχέδιο. Εγώ αυτό το θεωρώ μεγάλη πρόοδο. Τεράστια. Αν μάλιστα καταφέρει να μείνει στη συλλογική μνήμη για δυο αντί για μια εβδομάδα θα μιλάμε για θρίαμβο. Και όποιος πει ότι o κόσμος μετέφρασε τα facebook likes σε trendy απογευματάκια/πρωινά στο Σύνταγμα, φωτιά και μπούρμπερη και πίσσα και σαπούνι να πέσουν να τον κάψουν πατόκορφα.
Αυτά από ένα ακόμα κείμενο που κατακεραυνώνει τα δρώμενα. Θα έδινα και τις δικές μου λύσεις/απαντήσεις αλλά...
