Όλοι Προδίδουν Τον Μπάσταρδο Σαμουράι

…είπε και γύρισε την πλάτη του για να κρύψει το σκυθρωπό πρόσωπό του.
Ο Αστράνθρωπος έμεινε άναυδος. Ήταν το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που περίμενε να ακούσει.  Τόσα χρόνια, τόσοι έρωτες, τόσα ερωτηματικά, τόσα αστρικά ταξίδια, τόσες περιπέτειες  πίσω στα 60s… Όλα αφρός. Άχρηστα, γυμνά νοήματος και σκοπού. Έγειρε στο παράθυρο και κοίταξε την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Η πικρή γεύση στα χείλη του συγκρινόταν μόνο με εκείνη του χαπιού συνδυασμένων βαρυονίων που τον είχε αναγκάσει να καταπιεί ο Μπέλθαγκορ όταν τον είχε αιχμάλωτο στον ερεβώδη πλανήτη του, με σκοπό να του κλέψει μια για πάντα τις δυνάμεις του. Ακόμα και αυτή η περιπέτεια, όμως, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μάταιη ανάμνηση. Ακόμη ένα καρδιοχτύπι που και να μη λάβαινε χώρα, τίποτα δε θα άλλαζε. Δε θα υπήρχε η παραμικρή επίπτωση, ούτε στον Διασυμπαντικό Συνασπισμό, ούτε έξω από αυτόν…
«Και τώρα τι θα κάνουμε; Θα του το πούμε; Πρέπει να ξέρει!»
«Και τι θα κερδίσει; Αν έμαθα ένα πράγμα στη ζωή μου, αυτό είναι ότι η γνώση είναι ένας ρουβικώνας που καλά θα κάνεις να μην τον διαβείς. Άπαξ και πέσεις στην παγίδα, θα γνωρίζεις πάρα πολλά για να μπορείς να μη θες να γνωρίζεις τίποτα. Δεν υπάρχει επιστροφή.»
«Η άγνοια, όμως, δεν του ταιριάζει. Έζησε ηρωικά όλη του τη ζωή. Ηρωικά θα φύγει και από αυτήν, αν περνάει από το χέρι μου!» βροντοφώναξε και σήκωσε το φωσφορίζον χέρι του ψηλά στον αέρα. «Θα πάω να τον βρω. Να του τα εξηγήσω όλα! Πες μου, που βρίσκεται;»
«Στις ερήμους του πλανήτη Eq-Alshii, όπου κανένα ον δεν έχει καταφέρει να μείνει για πάνω από μία μέρα: παντοδύναμοι σεισμοί και νεοδημιουργηθέντα ηφαίστεια σείουν το έδαφος κάθε λεπτό. Κινούμενες άμμοι δρουν ως φυσικές παγίδες και ρουφούν οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα τους στην καρδιά αυτού του αδηφάγου πλανήτη. Έχει πάει εκεί για να διαλογιστεί εν όψει της επικείμενης μάχης με τον ίδιο του το δίδυμο αδερφό και δεν έχει δώσει σημάδι ζωής εδώ και ένα μήνα…»

Ο Αστράνθρωπος κατέβασε το βλέμμα του για μερικά δευτερόλεπτα. Πάτησε το πορτοκαλί κουμπί του μετάλλινου περικάρπιού του –ίσως για τελευταία φορά. Αμέσως, ο διαγαλαξιακός ταξιδευτής, το πανίσχυρο όχημά του, προσγειώθηκε ευθύς μπροστά στα πόδια του. Τον επεξεργάστηκε για μια τελευταία φορά. Παρ’ όλες τις μάχες στις οποίες είχε εμπλακεί, ήταν ακόμα σαν καινούριο. Γυάλιζε από τη μία άκρη ως την άλλη… Μα τι ήταν αυτό που έβλεπε; Στην πάνω δεξιά γωνία του καλλιγραφικού Α, του θυρεού της αστρικής λεγεώνας, έλειπε μια μικρή τελεία. Όχι, δεν είχε φύγει το χρώμα. Ήταν απλά …κενό!
«Μαμααααα! Πόσες φορές σου έχω πει να μην καθαρίζεις την οθόνη του pc;;;» φώναξε με όλη τη δύναμη της φωνής του.
«Συγγνώμη που δε θέλω να είσαι μέσα στη βρωμιά!» τον επέπληξε, όμως η πειστικότητα στη φωνή της απουσίαζε, αφού ταυτόχρονα μαγείρευε στην κουζίνα.
«Κάηκε ένα pixel! Και στο είχα πει! Τώρα πως…»
«Ωχ, σταμάτα τις γκρίνιες επιτέλους! Να πάρε ένα τάλιρο να πας το βράδυ cinema με τους φίλους σου, αλλά μη σε ξανακούσω. Σύμφωνοι;»
Ο πιτσιρικάς, το όνομα του οποίου δε θα αποκαλύψω (aka επινοήσω) γιατί όπως θα διαπιστώσεις στη συνέχεια δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος, πήγε το βράδυ στον κινηματογράφο της γειτονιάς του, ο οποίος δεν ήταν της γειτονιάς μα ενός πλούσιου κυρίου και οικογενειακού φίλου …της οικογένειάς του. Όταν έφτασε, συνειδητοποίησε -προς απογοήτευσή του- ότι την ταινία που παιζόταν την είχε ήδη δει. Και να μην την είχε δει, όμως, το «Σαν το πέταγμα της πεταλούδας» ήταν η τελευταία ταινία στον κόσμο που θα αποφάσιζε να παρακολουθήσει. Ακόμα και αν η μοναδική εναλλακτική ήταν πουρές. Και ένας θεός ξέρει πόσο απεχθάνεται τον πουρέ! Με τι καρδιά να μπει στην αίθουσα, όταν στο κέντρο της πόλης το multiplex έπαιζε το «Η επιστροφή των απέθαντων κουρδιστών πορτοκαλιών 2: Η επιστροφή»;

Ξάφνου, άκουσε έναν χοροπηδητό ήχο προς τα πίσω, ο οποίος θα προσομοιωνόταν στο γραπτό λόγο ως ΜΠΟΙΝΓΚ. Ήταν ένα απέθαντο κουρδιστό πορτοκάλι που του μιλούσε με ανθρώπινη λαλιά! Η έκπληξή του ήταν απερίγραπτη.
«Δε χρειάζεται να δεις την ταινία. Οι ταινίες καταργήθηκαν!» του δήλωσε με στόμφο.
Ξύπνησε καταϊδρωμένος. Ήταν η τέταρτη φορά την τελευταία βδομάδα που έβλεπε ασυναρτησίες στον ύπνο του. Μα το περίεργο ήταν ότι και στα τέσσερα όνειρα αυτός ήταν παιδί. Γύρισε πλευρό για να κοιτάξει τη γυναίκα του που κοιμόταν γαλήνια και να επανέρθει στην πραγματικότητα.
«Θεέ μου, πως ασχήμυνε έτσι.» συλλογίστηκε.
Ξαναγύρισε πλευρό, μα ύπνος δεν τον έπαιρνε. Δίχως ιδιαίτερη σκέψη, σηκώθηκε, έβαλε την καπαρντίνα και έκανε ό,τι έκανε πάντα όταν η αϋπνία του χτυπούσε την πόρτα: πήγε στο γωνιακό bar να χτυπήσει ένα whiskey.
«Καλώς τον! Το συνηθισμένο;»
«Ναι Vlad. Και κάντο διπλό. Μη σε τρέχω και πέρα δώθε.» είπε και έσκασε ένα στραβό χαμόγελο. Είχε περάσει ώρες μπροστά στον καθρέπτη για να επιτύχει αυτό το στραβό χαμόγελο και να εμπλουτίσει τη φαρέτρα της γοητείας του, οπότε το εξασκούσε σε κάθε ευκαιρία.
«Ορίστε.»
«Καμιά ιστορία έχουμε για σήμερα;»
«Αμέ! Κάτσε αναπαυτικά, κέρνα με ένα τσιγάρο και θα σου πω για μια ξένη σειρά φαντασίας που βλέπω. Εκτός αν, αντί για ιστορίες, προτιμάς να πάω να κεράσω εκ μέρους σου τα δύο ξανθά κορίτσια που κάθονται στο τραπέζι μόνα τους. Να εκεί.»
«Μπα. Αυτό που χρειάζομαι τώρα είναι μια από τις ιστορίες σου. Με πονάει και το σαγόνι μου…»

«Καλώς. Λοιπόν, δώσε βάση. Κάπου κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, στις επαρχίες της Ιαπωνίας, γεννιούνται δύο παιδιά. Δίδυμα. Ο πατέρας τους πεθαίνει στον πόλεμο πριν καν γεννηθούν και τα μεγαλώνει η μητέρα τους, η οποία ειρήσθω εν παρόδω γνώριζε ότι η ατομική βόμβα στο Nagashaki τους είχε χαρίσει μεταφυσικές δυνάμεις. Μεταφυσικές δυνάμεις που θα αποδεικνύονταν ζωτικής σημασίας όταν η γη θα ερχόταν σε επαφή με τους συνασπισμένους εξωγήινους πολιτισμούς κάμποσες δεκαετίες μετά!»
«Βάλε μου άλλο ένα διπλό. Προβλέπεται μαλακία ολκής η ιστορία σου.» σταμάτησε για μισό δευτερόλεπτο και συνέχισε. «Έτσι ακριβώς όπως την ήθελα δηλαδή!» είπε και χαμογέλασε.
«Μη με κατακρίνεις πριν ακούσεις τη συνέχεια. Για να σου κάνω απλά μια μικρή σύνοψη, θα σου πω ότι το ένα από τα δύο αδέρφια έγινε Σαμουράι και αποκαλύφθηκε στη συνέχεια ότι δεν ήταν παιδί αυτηνής, αλλά νόθο παιδί μιας άλλης Γιαπωνέζας η οποία τον είχε εγκαταλείψει όταν ήταν νεογέννητο. Και σα να μην έφτανε αυτό, ο αδερφός του –ή μάλλον αυτός που νόμιζε ως αδερφό του- πήγε με τη γυναίκα της ζωής του και συμμάχησε με τους κακούς προκειμένου να τον παραδώσει σε αυτούς και να πάρει για αντάλλαγμα έναν ολόκληρο πλανήτη να τον κυβερνά. Ο καλύτερός του φίλος τα ήξερε όλα αυτά, μα ποτέ δεν του είχε πει τίποτα. Όταν, όμως, o καλύτερός του φίλος είπε στον Αστράνθρωπο ότι…»
«ΟΛΟΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΟΝ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ ΣΑΜΟΥΡΑΪ!»

«Όντως, αυτές ακριβώς τις λέξεις του είπε; Την έχεις δει τη σειρά και με ταλαιπωρείς ρε ανεπρόκοπε;»
«Όχι καλέ μου Vlad. Απλά τελευταία συμβαίνουν κάποια περίεργα πραγμ…»
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την τελευταία του λέξη και ολάκερη η γης άρχισε να σείεται. Στιγμές μετά, νιφάδες χιονιού γέμισαν το τοπίο και μισο-αιωρούνταν μισο-έπεφταν με περίσσεια χάρη.
«Συγγνώμη, μπορείτε να μου πείτε πόσο κάνει αυτό το χριστουγεννιάτικο στολίδι;»

4/3: Τζούλια Αλεξανδράτου Vs Νέα Οικονομικά Μέτρα, Σημειώσατε Άσσο

Οι κώλοι ως όπιο του λαού. Λειτουργούν καλά, δεν μπορώ να πω. Σε εμένα έπιασε πάντως.
Και του χρόνου!

ΥΓ1: Το stodiplakeli.blogspot προβλέπει ότι σε ακριβώς 9 μήνες από τώρα, θα είναι η μέρα με τις λιγότερες γεννήσεις στην Ελλάδα.
ΥΓ2: Αυτή δεν τη λογίζουμε ως κανονική ανάρτηση. Είναι, ας πούμε, "επί του πιεστηρίου".

Μια Χούφτα Ηλίθιες Σκέψεις Περί Καπνίσματος

Καλησπέρα, φίλε αναγνώστη. Πολύ κουλτούρα είχε πέσει με τις τελευταίες δημοσιεύσεις. Με αυτήν εδώ θα αλλάξουμε, κάπως, το κλίμα. Θέλω, καταρχάς, να σου πω ότι τα κειμενάκια διαβάζονται καλύτερα υπό τη μουσική υπόκρουση που τους έχω βάλει -εξάλλου, υπό αυτούς τους ήχους τα έγραψα... Επίσης, θα ήθελα να σου ανακοινώσω εκ των πρωτέρων ότι η επόμενη ανάρτηση -σου το υπόσχομαι- θα είναι κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων. Δεν έχω ιδέα τι θα πραγματεύεται. Απλά θα βάλω τα δυνατά μου να είναι κάψιμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Just a reminder to myself.

Τώρα, θέλω να σου κάνω μια ερώτηση. Καπνίζεις; Γνωρίζεις ότι από την πρώτη του περασμένου Ιούλη απαγορεύεται το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους; Θυμάμαι σαν σήμερα όλους τους υπαλλήλους στα μαγαζιά που είχα πάει την αποφράδα εκείνη ημέρα -αλλά και κατά τη διάρκεια των ΔΥΟ (2) επόμενων ημερών- να είναι τρομοκρατημένοι. Να σε κοιτάζουν με την άκρη του ματιού τους, ακίνητοι, βλοσυροί, να περιμένουν ωσάν επίδοξοι κυνηγοί που στήνουν ενέδρα στο θήραμά τους. Όταν έκανες ότι έβαζες το χέρι στην τσέπη του πουκαμίσου, έκαναν το πρώτο πλάγιο βήμα προς τη μεριά σου. Βέβαια, το «Συγγνώμη, αλλά απαγορεύεται το κάπνισμα. Ο νέος νόμος…» ερχόταν μόνο μετά την πρώτη τζούρα: αυτές ήταν οι εντολές βλέπετε. Κάπου στο 6ο δευτερόλεπτο του επόμενου video θα δείτε κάτι ανάλογο για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω. Βέβαια, θα πρέπει να περιμένετε στωικά να περάσουν τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Τρεις μέρες αργότερα ανακάλυψα ότι η καφετέρια όπου πήγαινα να βλέπω αγώνες με την παρέα μου δεν ήταν αυτό που νόμιζα ότι ήταν. Έκανα λάθος όλα αυτά τα χρόνια… Ήταν ημιυπαίθριος χώρος! Κι εγώ που πήγαινα εκεί απλά για να δω μπάλα… Που να ήξερα ο άμοιρος ότι υπήρχε μια όαση, μια απόδραση στην εξοχή, μέσα στα πυκνοκατοικημένα Πετράλωνα! Από τούδε και στο εξής θα πήγαινα να απολαύσω τη φραπεδιά μου στην ύπαιθρο (βέβαια δεν ήμουν σίγουρος για το ποιο μισό ήταν η ύπαιθρος και ποιο ο εσωτερικός χώρος, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ήμουν καλός με τα αρχιτεκτονικά) διαβάζοντας την εφημερίδα μου και ερμηνεύοντας τα σχήματα που έπαιρναν τα σύννεφα. Τι ωραία που θα ήταν η ζωή! Που και που έκανα τη σκέψη ότι σίγουρα αυτή η ύπαιθρος θα βρισκόταν κάπου στα Ιμαλάια: μόνο εκεί υπάρχει ένα τόσο πυκνό στρώμα ομίχλης και πάχνης να καλύπτει τα πάντα κάνοντας δύσκολη ακόμα και την αναπνοή.

Πέρα από την πλάκα, οι εταιρείες κράτησαν τα λάβαρα της αντικαπνιστικής εκστρατείας ψηλά. Διαμόρφωσαν ειδικούς χώρους για να μαντρώνουν τους κακούς καπνιστές ώστε εμείς οι υπόλοιποι να μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθεροι στους υπόλοιπους χώρους αναπνέοντας μόνο το καθαρό μείγμα φτηνού αποσμητικού και καυσαερίου. Καθώς καθόμουν το καλοκαίρι στο γραφείο μου, έκανα κάποιες σκέψεις… Θυμάσαι που όλοι σου έλεγαν ότι το κάπνισμα το ξεκινάς στην τριήμερη; Ή ότι το κάπνισμα το ξεκινάς στο στρατό; Ε, λοιπόν, η νέα τάξη πραγμάτων όριζε ότι το κάπνισμα θα ξεκινάει με τον πρώτο μισθό…  Όλος ο καλός ο cool ο κόσμος βρισκόταν στους χώρους των καπνιστών –όπου και τα γκομενάκια ήταν περισσότερα καθότι οι γυναίκες καπνίζουν περισσότερο- ενώ εσύ καθόσουν μόνος σου στην καφετέρια καθαρίζοντας το μήλο σου. Εντέλει, αυτοί που απομονώνονταν ήμασταν εμείς! Άσε που δούλευες και περισσότερη ώρα... Οι άλλοι έβγαιναν που και που για να κάνουν ένα τσιγάρο στα γρήγορα –ο προϊστάμενος ήταν και αυτός καπνιστής και τους καταλάβαινε… Πουτάνα κοινωνία!

Τα ψωμιά σας, όμως, είναι μετρημένα, καπνιστές! Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου to the rescue! Όπως δήλωσε η ίδια στη βουλή πριν λίγες μέρες, τα μέτρα θα είναι σκληρά, ο νόμος θα εφαρμοστεί αμείλικτα και όλες οι τρύπες του θα μπαλωθούν. Θα σας δείξω εγώ! Θα δείτε τι θα πάθετε! Πάλι καλά που η πολιτεία, για ακόμα μια φορά, είναι στο πλευρό μου...

Θέλω, τώρα, να φανταστείτε έναν άνθρωπο από το πολύ μακρινό μέλλον. Φανταστείτε τον σκουρόχρωμο, με πυκνά μούσια και πράο βλέμμα. Δε θα παίξει αυτή η περιγραφή κάποιο ρόλο στην ιστορία μας, απλά θα δώσει ένα κύρος στην όλη εικόνα που δημιουργούμε. Το λοιπόν, αυτός είναι από το τόσο μακρινό μέλλον που στη κοινωνία όπου μεγάλωσε -εκτός του ότι κανείς δε γνωρίζει καν τι εστί «κάπνισμα»- κατάφεραν να φτιάξουν και τις κλασικές κλισέ μηχανές του χρόνου. (αυτά τα δύο γεγονότα είναι άσχετα μεταξύ τους φίλε αναγνώστη, προς αποφυγή παρεξηγήσεων) Ο φίλος μας αυτός από το μέλλον, ας τον πούμε Αναξίμανδρο (οι ΕΛ έχουν ήδη γυρίσει από το Σείριο μέχρι τότε), έρχεται στο δικό μας παρόν. Το 2010. Και βλέπει το 70% του πληθυσμού να ρουφάει κάτι χάρτινους κυλίνδρους και να βγάζει καπνό από το στόμα και τη μύτη του. Το ποσοστό το βάλαμε έτσι φουσκωμένο-φουσκωμένο για να τονίσουμε το προς απόδειξη. Εν πάση περιπτώσει, θα παραξενευτεί οπωσδήποτε. Ελάτε στη θέση του. Το ίδιο θα κάνατε κι εσείς ε; Προφανώς ο Αναξίμανδρος θα ρωτήσει κάποιον τι είναι αυτό το πράγμα και γιατί το κάνουν όλοι… Θα μάθει ότι αυτό ηρεμεί τους ανθρώπους. Τους ξεκουράζει. Έτσι θα του πουν πολλοί δηλαδή. Στη συνέχεια, όμως, θα ανακαλύψει ότι στην πραγματικότητα απλά δεν ηρεμούν και δεν ξεκουράζονται χωρίς αυτό. Ότι δεν μπορούν να κάτσουν κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο για πολύ ώρα δίχως τσιγάρα... Θα πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να βγουν έξω να καπνίσουν. Θα ανακαλύψει ότι η γεύση και η όσφρησή τους είναι εξασθενημένες. Θα ανακαλύψει ότι σκορπούν πάμπολλα λεφτά για αυτή τη συνήθεια –και δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς.

Κάπου εδώ θα σταματήσω την "παραβολή" γιατί το κείμενο  θα γίνει ένα νερόβραστο, politically correct κήρυγμα, από αυτά που έχεις βαρεθεί να ακούς. Κάθε άλλο, όμως: στην πραγματικότητα, ποσός με ενδιαφέρει αν καπνίζεις ή όχι. Δεν πα να κόψεις το κεφάλι σου! Είτε είσαι κανονικός καπνιστής, είτε καπνίζεις «που και που». Απλά, έχει φάση ώρες-ώρες να παρατηρείς την ανθρώπινη χαζομάρα: Η πλειοψηφία του πληθυσμού κάνει μια πράξη που, επί της ουσίας, δεν της προσφέρει τίποτα. Γάμα τα αρνητικά, ας μην τα λάβουμε υπόψη. Το θέμα είναι ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΘΕΤΙΚΟ. Και αν υπάρχει, να μου το επισημάνετε να το μάθω. Η ψυχολογία της μάζας, το wannabe και ο δηθενισμός στην πιο αγνή έκφρασή τους. Μια καθολική ανούσια πράξη. Και το λέει άνθρωπος που ξέρει από δηθενισμό –κοτζάμ blog κάθισα και έφτιαξα, τι πιο δήθεν από αυτό; Πίσω στο θέμα μας… Ας κάπνιζες κατιτίς πιο "παράνομο" βρε αδερφέ. Δε θα σου έλεγα τίποτα. Φτιάχνεις κεφάλι. Κάνεις κάτι, πέρα από μια τρύπα στο νερό.

Σε αυτό το σημείο θα σας πω για τις όμορφες νομοθεσίες της Ολλανδίας... Το κάπνισμα απαγορεύεται. Προφανώς. Πας σε clubs και η ατμόσφαιρα είναι εντελώς καθαρή. Αλήθεια σου λέω, πρωτόγνωρο πράγμα! Γυρνάς σπίτι και δε βρωμάς κάπνα από την κορυφή ως τα νύχια! Στα coffee shops, όμως, την κύρια τουριστική ατραξιόν του Amsterdam, επιτρέπεται το κάπνισμα μπάφου… αλλά όχι του απλού καπνού. Αν σε δουν με Marlboro αντί για πεντάφυλλο την έκατσες με άλλα λόγια. Μάλιστα κυκλοφορεί το urban legend ότι έχει επιβληθεί πρόστιμο σε άνθρωπο που κάπνιζε επειδή είχε ανακατέψει τον μπάφο με κανονικό καπνό στο στριφτό του!

Οι περίεργες νομοθεσίες υπάρχουν και αλλού. Δεν περιορίζονται στις Κάτω Χώρες. Στο Arkansas, για παράδειγμα, είναι παράνομο να προφέρεις λάθος το …Arkansas. Και ΟΧΙ, φίλε αναγνώστη, δεν προφέρεται όπως διαβάζεται! Που κολλάει αυτό; Πουθενά.