Προσδοκίες

Ώρες-ώρες μοιάζει τρομακτικό το να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς ποιες είναι οι προσδοκίες σου από αυτήν τη ζωή, έτσι δεν είναι; Υπάρχει μια σταγόνα που κατεβαίνει εκεί, στη γωνιά του κούτελού σου όπου ενδεχομένως να πετάγεται ένα νεύρο… Βασικά δεν υπάρχει, αλλά δραματικοποιώ την κατάσταση για να δικαιολογήσω το γεγονός ότι γράφω σε ένα blog. Εν πάση περιπτώσει, αγχώνεσαι και προσπαθείς να στρουθοκαμηλίσεις, όπως τότε, πολύ παλιά με την παλάμη μπροστά στα μάτια και το άνοιγμα ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο δάχτυλο. Φταίει άραγε το ότι πιστεύεις ότι θα απελπιστείς όταν συνειδητοποιήσεις ότι οι πιθανότητες να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου είναι μηδαμινές; Ή ακόμα χειρότερα ότι έχει περάσει τόσος πεταμένος χρόνος από τη ζωή σου ώστε η κάθε δυνατότητα να συμβούν έχει εξανεμιστεί; Μπας και, λέω εγώ τώρα, τρέμεις στο ενδεχόμενο ότι δεν έχεις στην πραγματικότητα κάποια αληθινή επιθυμία από τη ζωή –ή τέλος πάντων καμία που να μπορείς να εκφέρεις με λόγια; Η ευθύνη στην τελευταία περίπτωση είναι αποκλειστικά δική σου που αντί να κάνεις το μόνο πράγμα στη ζωή που θα μπορούσε να σου χρησιμεύσει κάπου –να τη φιλοσοφήσεις δηλαδή- καθόσουν και μελετούσες, πήγαινες για καφέδες, έπαιζες ηλεκτρονικά, έτρεχες πίσω από φουστάνια (ή άπλωνες τα φουστάνια σου)… Όπως και να ‘χει το πιάνετε το νόημα, αλλά και να μην, δεν πειράζει. Ειλικρινά. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν αφορά τον κόσμο, αφορά εμένα. Προσαρμόζω δηλαδή το κείμενο στους (στον) αναγνώστες (αναγνώστη) του.

Οι προσδοκίες μου, λοιπόν, είναι πάμπολλες και κυμαίνονται από προσιτές και υλοποιήσιμες μέχρι εξωπραγματικές. Να, καταρχάς ένα από τα πράγματα που επιθυμώ με πάθος από τη ζωή μου είναι να μη γίνω ποτέ από εκείνους τους τύπους που έχουν κεντρική φωτογραφία στο facebook μάγουλο με μάγουλο με την καλή τους. Δεν είναι ότι δε μου αρέσει να είμαι μάγουλο με μάγουλο με κάποια… Ίσα-ίσα που είναι πανέμορφη αίσθηση καθότι τα γυναικεία μάγουλα είναι μαλακότατα, μυρίζεις το όμορφο άρωμα που έχουν (τα περισσότερα τουλάχιστον) και πρόκειται για μια στάση λανθάνοντος φιλιού• γυρνάς λίγο το κεφάλι και τα χείλη σας συναντούνται. Ούτε είμαι κατά αυτού που πρεσβεύει το να βάλεις profile pic (οκέη γι’ αυτό το έγραψα πριν «κεντρική φωτογραφία»… στα αγγλικά ακούγεται πολύ ανώριμο) με το αμόρε σου. Άσχετα αν δε με εκφράζει, δεν είναι κάτι που θεωρώ a priori απευκταίο. Απλά, δε θέλω να έχω κανένα από τα σιχαμένα κοινά στοιχεία όλων εκείνων που «τυχαίνει» και προβαίνουν σε αυτήν την πράξη. Προσοχή: δεν τους λέω σιχαμένους, με αρκετούς τέτοιους ανθρώπους κάνω και παρέα (βέβαια κάνω παρέα και με σιχαμένους, αλλά αυτό είναι δική μου λόξα), απλά τα κοινά τους στοιχεία, τα στοιχεία αυτά που τους οδήγησαν σε κάποια φάση τη ζωή τους να μπουν στη συγκεκριμένη διαδικασία είναι τρισάθλια και σε έναν ιδανικό κόσμο θα αποτελούσαν λόγο εξορίας σε κάποιο απόμακρο νησί του Ειρηνικού όπου θα απαγχονίζονταν και τα κουφάρια τους θα ρίχνονταν στη θάλασσα κατά το ζενίθ της εποχής αναπαραγωγής των καρχαριών, όταν και οι καρχαρίες είναι τόσο καβλωμένοι που πρώτα θα σκεφτούν να τα βιάσουν και μετά να τα φάνε… (fyi οι καρχαρίες δεν ρίχνουν με σπρέι το σπέρμα τους στα απλωμένα στο βυθό αβγά, όπως όλα τα ψάρια…)

Αυτό, λοιπόν, ήταν ένα παράδειγμα από τις εύκολες προσδοκίες μου και όπως δείχνουν τα πράγματα θα τα καταφέρω να μη μοστράρω ποτέ τη γλοιώδη φάτσα μου πλάι στην εκάστοτε αυτάρεσκη φάτσα της στο οποιοδήποτε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Οπότε, ορίστε ένας λόγος για να είμαι χαρούμενος από τη ζωή μου. Βέβαια, έχω και κάποια όνειρα που ξέρω ότι δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ, ως οφείλει κάθε προσγειωμένος άνθρωπος (το γιατί το οξύμωρο αυτό είναι αληθές θα αναλυθεί σε άλλη κουβέντα).

Έχουμε και λέμεεεε… Θα ήθελα μια μέρα να μου ανοίξει την πόρτα ένας κοντός, χοντρός, κουστουμάτος ανθρωπάκος με μεγάλο πιάτο φαλάκρας, ηχηρή εισπνοή-εκπνοή και να μου πει: «πέθανε η τάδε χαμένη θεία σας που ήταν υιοθετημένη και δε γνωρίζατε καν για την ύπαρξή της και ζούσε σε μια έπαυλη στην Αμερική και δεν είχε κανένα άλλο κοντινό πρόσωπο και έκανε αμύθητη περιουσία κατά τη διάρκεια της ζωής της και όλα αυτά τα λεφτά που φτάνουν για να ζήσετε ζάπλουτος για δεκαπέντε ζωές είναι δικά σας». Καταλάβατε, θα χαιρόμουν τόσο που δε θα καθόμουν καν να ασχοληθώ πως δικηγόρος άνθρωπος (ή συμβολαιογράφος ή ό,τι σκατά θα ήταν) χρησιμοποιούσε το «και» σαν 10-χρονο. Βέβαια αμέσως μετά θα σκεφτόμουν ότι έχω αδερφή και ότι όλα θα πήγαιναν δια του δύο κάτι που για έναν ανεξήγητο λόγο ενδόμυχα θα με ξενέρωνε, παρ’ όλο που πάλι το υπόλοιπο της ζωής μου δε θα μου έφτανε για να χαλάσω τα μισά των χρημάτων της διαθήκης –είμαι άραγε τόσο μαλάκας; Θα μου πεις, είσαι… Η μεγάλη προσδοκία της ζωής σου είναι να έχεις αμύθητα λεφτά… Υλιστής, γουρούνι, εγωιστής, με όλες τις σάπιες «αξίες» που σου έχει επιβάλλει η άθλια κοινωνία που ζεις. Ναι, δεκτόν, αλλά εδώ ανοίγομαι, και να πω επίσης ότι είναι το όλο concept που με εξιτάρει. Το μαθαίνω, λοιπόν, μια μέρα ότι είμαι ζάπλουτος από το πουθενά, έτσι χωρίς να το αξίζω ούτε στο ελάχιστο, παίρνω αμέσως ένα αεροπλάνο, φτάνω στις Μπαχάμες και σε μια φάση με παίρνουν τηλέφωνο φίλοι και γνωστοί για καφέ… «Α σόρρυ φίλε, δεν μπορώ, είμαι Μπαχάμες». Εκεί ήθελα να καταλήξω… Να πω αυτήν τη φράση. Αυτός ήταν ο στόχος. Ναι, ναι ξέρω, ενώ θα μπορούσα να βοηθήσω τόσο κόσμο, να σώσω τόσες αθώες ψυχές, αποφάσισα να κάνω τη μεγάλη ζωή σε ξενοδοχειακά θέρετρα πίνοντας πολύχρωμα κοκτέιλ και πλαγιάζοντας με αμφιβόλου ηλικίας γυναίκες. Αν ΕΣΥ κέρδιζες αυτά τα λεφτά θα {κτλ κτλ} ω γλυκέ μου φιλάνθρωπε. Το λόγο που πρέπει να ψοφήσεις θα τον αναλύσω σε άλλο κείμενο.

Πίσω στο θέμα μας, μεταξύ των δύο αυτών ακραίων παραδειγμάτων υπάρχει ένα ευρύ φάσμα προσδοκιών. Κάπου χαράσσεις μια γραμμή και λες: από εδώ και πέρα είναι εφικτά και τα κυνηγάω, από εκεί και πέρα τα χρησιμοποιώ για να κάνω σενάρια το βράδυ πριν κοιμηθώ και να χαίρομαι μόνος μου. Κι εδώ έχουμε πάλι δύο ακραία παραδείγματα. Από τη μια μεριά έχουμε τους ανθρώπους ADIDAS (“Nothing Is Impossible”, αφίσα που όλως ειρωνικώς κοσμούσε και ο Κεντέρης, μάλιστα λίγο μετά τα επεισόδια με τις ντόπες κτλ κτλ), μια σιχαμερή νοοτροπία που για κάποιο λόγο πλασάρεται ως θεμιτή σύμφωνα με τα αμερικανικά ιδεώδη. Και από την άλλη μεριά έχουμε τους σάπιους ανθρώπους. Οι τελευταίοι δεν προσπαθούν για τίποτα και για κάποιο λόγο τους συμπαθώ. Μου δίνουν άλλοθι και μου δείχνουν το δρόμο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μη υπαρκτή κατηγορία ανθρώπων;