Η τέχνη, όταν σου σερβίρεται απομυθοποιημένη, είναι αρκετά άχαρη. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όταν γνωρίζουμε την πηγή της, τη διαδικασία με την οποία αυτή δημιουργήθηκε και όλες τις μικρές συγκυρίες που έλαβαν χώρα για να προκύψει εν τέλει μία καλλιτεχνική δημιουργία, τότε αυτή χάνει πολλούς πόντους στα μάτια μας. Για να το πω από την σεξιστική σκοπιά, στην τέχνη είμαστε οι γκόμενες και αυτή ο μορφονιός. Το θέλουμε το παραμυθάκι μας, το θέλουμε το περιτύλιγμα, έστω και αν επιλέγουμε να βρισκόμαστε σε άρνηση. Το θέλουμε όλο αυτό το πλαστό μυστήριο, πώς να το κάνουμε. Και για να γίνουμε ακόμα πιο σεξιστικοί, μια καλλιτεχνική δημιοργία είναι σαν την γκόμενα το βράδυ στο μπητσόμπαρο... Σχεδόν πάντα υπό των προσδοκιών δίχως το μέηκαπ και τα ρούχα.
Αν, πάλι, γνωρίζεις τα εξ' ων συνετέθη και αυτό είναι ένα γεγονός που σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο μία καλλιτεχνική δημιουργία, τότε θα σε στενοχωρήσω αλλά αυτό που συμβαίνει μέσα σου δεν είναι τέχνη. Είναι πολιτική. Είναι ιστορία. Είναι φιλοσοφία, με την αποστειρωμένη, κοινωνιολογική της μορφή. Αν σε εξιτάρει το έργο επειδή γνωρίζεις κάτι πέρα από το έργο αυτό καθ' εαυτό, τότε σκότωσες την τέχνη γιατί την έβαλες σε καλούπια και την καλιμπράρησες να πλέει στα μέτρα σου. Την έκανες να σε επιβεβαιώνει και την ίδια στιγμή έκανες τον δημιουργό να σε επιβεβαιώνει, ενω μπορεί ενδεχομένως να ήθελε να σου ρίξει φάσκελα -και αυτό ονομάζεται καταπίεση έτσι δεν είναι;
Πίσω στο θέμα της απομυθοποίησης, λοιπόν. Είναι σαν να είμαι εγώ κολλητάρι με τον Μπετόβεν. Και να του πω "Έλα Λούντβιχ Βαν! Να σου πω! Με ακούς ρε ψηλέ; Με ακούς;". Και να μην πάρω καμία απάντηση. "Έλα ρε μαλάκα, με ακούς;". Πάλι καμία απάντηση. Μετά να παίρνω πρέφα τι παίζει και να του γράφω σκάηπ: "Καλά ρε όργιο, οκεη, για την πέμπτη συμφωνία όπου ήθελες να το παίξεις σκληρός επειδή είχες αρχίσει τα συμπληρώματα στο γυμναστήριο και σε είχαν βαρέσει στα νεύρα δεν είχα βγάλει άχνα. Ούτε για την Fur Elise μίλησα, που σε έσερνε απ' τη μύτη του πουτανάκι, λες και δεν ξέρουμε ότι το έγραψες μπας και γυρίσει πίσω όταν την χώρισες επειδή την έπιασες στο κρεβάτι με τον φλωρόπουστα τον Αμαντέους. Άσε που η μελωδία είναι ίδια με ό,τι άλλο παίζει στα σύγχρονα μαγαζιά της εποχής μας, τα αντίστοιχα των κλαμπς της παραλιακής που θα αναπτυχθούν αιώνες αργότερα στην Αθήνα" (γιατί εφόσον ήμασταν κολλητοί θα είχαμε το ίδιο υπόβαθρο, τα ίδια ερεθίσματα και θα μου ακουγόταν γνώριμο ό,τι συνέθετε). "Αλλά ρε παιδάκι μου Λούντβιχ Βαν, τι έφτιαξες εδώ στην ενάτη; Ποιμενική; Είσαι τρελός ρε, είσαι τρελός. Ποιός θα την ακούσει; Πρέπει να βρεις πιο φραγκάτο τάργκετ γκρουπ από βοσκούς, θα πεθάνεις στην ψάθα, στο λέω."
Εν πάση περιπτώσει, νομίζω το πιάσατε τι θέλω να πω. Δείτε κάθε αντικείμενο τέχνης σαν ένα μυστηριώδη πίνακα δίχως περιγραφή που πετύχατε στην πιο μεγαλόπρεπη αίθουσα μουσείου που υπάρχει. Και αν πάλι, άθελά σας, τον είχε πάρει το μάτι σας τον πίνακα ενώ τον ζωγράφιζε κάποιος υποκριτής, βολεμένος, σαδιστής, μισάνθρωπος, συμφεροντολόγος, μάθετε κάτι από τις ανθρώπινες σχέσεις και ζήστε στο ψέμα σας. Και μην ξεχνάτε ποτέ το εξής: Αν είσαι από την Ακράτα, ο Ναγκίμπ Μαχφούζ σε ταξιδεύει στην Αίγυπτο. Αν είσαι Αιγύπτιος ισλαμιστής, πας και του κάνεις απόπειρα δολοφονίας. Ή κάπως έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου