Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Give Us The Rope


Αχ και να ήταν η ζωή μας τα συνεπαγόμενα που αφήνουμε να εννοηθούν...
Αχ και να είχε η φωνή μας το θράσος και τη δύναμη που έχει όταν γίνεται ένα με τις κραυγές του πλήθους...
Αχ και να γνωρίζαμε έστω και μία αλήθεια... Για το οτιδήποτε... Όχι για να κηρύξουμε ιερή σταυροφορία, μήτε για να την τρίψουμε στη μούρη κανενός. Ούτε καν για να καγχάσουμε, σκυμμένοι, με το χέρι να κρύβει το πρόσωπο, πλάτη με πλάτη με την ιδρωμένη άγνοια των ενάρετων και ρηξικέλευθων και άμεμπτων και "εγώ τουλάχιστον" ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν.

Αχ και να είχαμε ένα φτυάρι και το θάρρος να τους το τοποθετήσουμε με στόμφο στα χέρια και να τους δώσουμε το ελεύθερο...

Έρχονται δύσκολες εποχές. Ακριβώς τόσο δύσκολες όσο κάθε στιγμή κάθε εποχής που έχει περάσει. Ούτε σπιθαμη πιο πάνω. Ούτε σπιθαμή πιο κάτω. Έρχονται δύσκολοι άνθρωποι. Ακριβώς τόσο δύσκολοι όσο η προδιαγεγραμμένη ανοχή μας. Έρχονται αγάπες. Έρχονται ανασφάλειες. Έρχεται μια κλειστοφοβική αίσθηση κατρακύλας, κατάρρευσης, μόνιμης και σταθερής επιδείνωσης. Μια τέτοια αίσθηση που δε σου αφήνει άλλο περιθώριο παρά να αφεθείς στις εποχές, οι οποίες σαν εξαγριωμένο πλήθος, κραδαίνοντας πυρσούς σε έχει πάρει στα χέρια του, τρέχοντας, λάσπες να πετάγονται στο πρόσωπό σου, οι εκφράσεις τους να είναι απόκοσμες, μεσαιωνικές, ο ουρανός κατάμαυρος, ζοφερός, να υποδέχεται με βλοσυρότητα τα συνθήματα που αντηχούν απ' άκρη ως άκρη...

Give us a grave!
Give us a shovel!
Give us a marker!
Give us the rope!



Και εσύ -αν έχεις κάνει το απειροελάχιστο καλό στη ζωή σου, αυτό που χρειάζεται δηλαδή- γελάς, καθώς πλησιάζεις στο σκοινί... Δεν ξέρω αν είναι αρκετό, είναι όμως το καλύτερο που μπορείς να πάρεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου