Someone is sitting there
Someone who doesn't care
Someone who only stares
Με αυτό το τραγούδι στο repeat την πήδαγα. Ήταν φτηνή γκόμενα. Ένα σάπιο κρεβάτι, λίγα πεντάευρα πλάι, πάνω στο κομοδήνο και μια καπότα αμφιβόλλου ποιότητος ήταν αρκετά για να γυμνώσει κάθε σπιθαμή του νεανικού, αδύνατου, αγύμναστου κορμιού της και να παραδοθεί στις ορέξεις μου. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, αναρωτιόμουν αν μου άξιζε ένα τέτοιο πλάσμα. Πως στο διάβολο μπορούσα να έχω τόσο πολλά για τόσο λίγα; Και -αν έχεις το θεό σου- πως γινόταν να μην τα εκτιμάω ούτε στο ελάχιστο, παρά μονάχα μια στιγμή... Εκείνη, λίγο πριν τελειώσω... Και αυτό, μόνο σε περιόδους μεγάλης κάβλας.
Αυτό που σώζει την κατάσταση σε ένα ξερό γαμήσι, είναι εκείνος ο συγχρονισμός που επιτυγχάνεται αυτόματα σε μια φάση. Κάποια στιγμή, κάποια λεπτά πριν το τέλος, χάρη σε μια αρχέγονη βιολογική λειτουργία, τα δύο γρανάζια κλειδώνουν και βρίσκεσαι σε μια αγαστή συνεργασία με το ταίρι σου. Σε μια βαθύτερη επικοινωνία. Τότε είναι που, ιδρωμένος, σκληρός και κατάκοπος αποκτάς μια ιδιαίτερη διαύγεια νου, αφυπνούνται κάποιοι νευρώνες του εγκεφάλου που συνήθως βρίσκονται σε μόνιμη απραξία και αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει, τι είναι αυτό που κάνεις. Και το κυριότερο, τι σημαίνει για σένα αυτός με τον οποίον το κάνεις. Είναι το αντίθετο φύλο ολόκληρο, η αγάπη για το οποίο σου τυραννάει τη ζωή; Είναι η ομορφιά, η αρμονική τελειότητα που θες απεγνωσμένα να κατακτήσεις; Ή μήπως είναι ο έρωτας της ζωής ο μοναδικός, τον οποίο συναντάς σε βαριά αναγνώσματα και σε μεταγλωτισμένες σειρές με τυποποιημένα σενάρια από εξωτικές χώρες όπου οι γυναίκες έχουν οπίσθια που θα ήθελες να σφίξεις στην παλάμη σου αχόρταγα μέχρι να μουδιάσουν τα χέρια σου και στήθη που κοιτούν περήφανα, ψηλά στα ουράνια;
No one is on your side
You've got nowhere to hide
There's no white horse to ride away
Μαζί της δεν είχα ξεκαθαρίσει τι ήταν. Κάθε μέρα ήταν κάτι το διαφορετικό, ανάλογα τη διάθεσή μου και ανάλογα με τον τρόπο που με χάιδευε και μου χαμογελούσε. Το σημαντικό ήταν ότι, πραγματικά, δε με ένοιαζε. Γι' αυτό και αναλλογιζόμουν αυτά τα ερωτήματα με ένα ανάλαφρο χαμόγελο όταν έφευγα μακριά της. Το σίγουρο ήταν ότι πηδιόμασταν καλά... Κατά ένα περίεργο τρόπο τα γρανάζια κλείδωναν, ο υπερκόσμιος συντονισμός επερχόταν πάντα όταν έμπαιναν οι τρομπέτες κάπου στο 2:20 του κομματιού. Τότε θα έκλεινα σφιχτά τα μάτια και με κάθε κίνηση θα έμπαινα όσο βαθιά μέσα στον υγρό διεσταλμένο κόσμο της γίνεται. Οι ανεπαίσθητες αυτόβουλες κινήσεις του κορμιού της θα ήταν η μία και μοναδική ιδανική απάντηση στο σφυροκόπημά μου, που αύξανε όλο και περισσότερο το ρυθμό του. Στο 6:20 του κομματιού ξαναέμπαιναν οι τρομπέτες και τότε ήταν που, σε μια εκστατική ευδαιμονία, τέλειωνα σε διάφορα σημεία του κορμιού της. Και ακούμπαγα το εξαντλημένο μου κορμί πίσω για να παρατηρήσω με εγωκεντρική ικανοποίηση τα τρεμάμενά της πόδια...
Ήξερα ότι αυτό δε θα κρατούσε για πολύ. Χωρίς να συγκεκριμενοποιήσω τι ήταν το "αυτό". Ίσως ήταν εκείνες οι ημισκότεινες νύχτες μου μαζί της που κατά τη διάρκειά τους πάντα δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση ότι οδηγούσαν σε ένα συγκεκριμένο προορισμό, μα όταν τις σκεπτόσουν αργότερα είχαν μια κρύα, παγωμένη αίσθηση που σε έκανε να κουλουριάζεσαι σε εμβρυική στάση. Ίσως ήταν -και μάλλον, εδώ που τα λέμε, αυτό ήταν- ο μονόδρομος που ακολουθεί ο χωροχρόνος· καμία στιγμή, κανένα συναίσθημα, καμία περίσταση δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Ποτέ ξανά. Δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο ένας παλιός μας εαυτός πεθαίνει, μαζί με όλους αυτούς που γνώρισε. Και αναδύεται ένας άλλος. Έτσι, ορισμένες στιγμές ανείπωτης νοσταλγίας, αυτό το ασήκωτο βάρος που αισθάνεσαι μέσα στα στήθη είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Είναι το βάρος του ετοιμοθάνατου. Είναι η γνώση ότι ο εαυτός που είσαι σήμερα δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ. Θα περάσει στη λήθη για να αντικατασταθεί από έναν άλλον, που ένας θεός ξέρει τι σόι χαρακτήρας θα είναι. Και αν αυτή η διαδικασία σου προσφέρει μια ψεύτικη παρηγοριά ότι όλοι αυτοί οι προηγούμενοι εαυτοί είναι κτήμα σου και έχεις κάθε δικαίωμα να υπερηφανεύεσαι γι' αυτούς, υπάρχει και ένα τρομερό αντιστάθμισμα: Η ικανότητά μας, ή μάλλον η ανάγκη μας, να κοιτάμε στο μέλλον και να διαβλέπουμε το οριστικό τέλος αυτής της διαδικασίας.
Και έπειτα να κάνουμε ακόμα ένα, τελευταίο, άλμα στο παρόν και να μένουμε να στέκουμε απορημένοι. Εκεί είναι που παίρνεις τις αποφάσεις λίγο λιγότερο ανερυθρίαστα. Εκεί ήταν που την πήδαγα δίχως αύριο και ερωτευόμουν. Όχι εκείνη, τον εαυτό μου που την πήδαγε. Δεν ήταν παρά μια πόρνη, με την οποία δεν αντάλλαζα παρά μερικές άβολες κουβέντες πριν και μετά. Όμως, ήταν απ' τους ανθρώπους που είχε συναντήσει εκείνος ο εαυτός μου, αυτός που είχε τη βαθύτερη επικοινωνία μαζί μου. Κατά βάθος, δεν ήθελα να φύγει. Όπως όλοι μας. Ήθελα να μείνει εκεί για πάντα...
No more white horses
For you to ride away
No more white horses
So you must stay
Where you are
Someone who doesn't care
Someone who only stares
Με αυτό το τραγούδι στο repeat την πήδαγα. Ήταν φτηνή γκόμενα. Ένα σάπιο κρεβάτι, λίγα πεντάευρα πλάι, πάνω στο κομοδήνο και μια καπότα αμφιβόλλου ποιότητος ήταν αρκετά για να γυμνώσει κάθε σπιθαμή του νεανικού, αδύνατου, αγύμναστου κορμιού της και να παραδοθεί στις ορέξεις μου. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, αναρωτιόμουν αν μου άξιζε ένα τέτοιο πλάσμα. Πως στο διάβολο μπορούσα να έχω τόσο πολλά για τόσο λίγα; Και -αν έχεις το θεό σου- πως γινόταν να μην τα εκτιμάω ούτε στο ελάχιστο, παρά μονάχα μια στιγμή... Εκείνη, λίγο πριν τελειώσω... Και αυτό, μόνο σε περιόδους μεγάλης κάβλας.
Αυτό που σώζει την κατάσταση σε ένα ξερό γαμήσι, είναι εκείνος ο συγχρονισμός που επιτυγχάνεται αυτόματα σε μια φάση. Κάποια στιγμή, κάποια λεπτά πριν το τέλος, χάρη σε μια αρχέγονη βιολογική λειτουργία, τα δύο γρανάζια κλειδώνουν και βρίσκεσαι σε μια αγαστή συνεργασία με το ταίρι σου. Σε μια βαθύτερη επικοινωνία. Τότε είναι που, ιδρωμένος, σκληρός και κατάκοπος αποκτάς μια ιδιαίτερη διαύγεια νου, αφυπνούνται κάποιοι νευρώνες του εγκεφάλου που συνήθως βρίσκονται σε μόνιμη απραξία και αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει, τι είναι αυτό που κάνεις. Και το κυριότερο, τι σημαίνει για σένα αυτός με τον οποίον το κάνεις. Είναι το αντίθετο φύλο ολόκληρο, η αγάπη για το οποίο σου τυραννάει τη ζωή; Είναι η ομορφιά, η αρμονική τελειότητα που θες απεγνωσμένα να κατακτήσεις; Ή μήπως είναι ο έρωτας της ζωής ο μοναδικός, τον οποίο συναντάς σε βαριά αναγνώσματα και σε μεταγλωτισμένες σειρές με τυποποιημένα σενάρια από εξωτικές χώρες όπου οι γυναίκες έχουν οπίσθια που θα ήθελες να σφίξεις στην παλάμη σου αχόρταγα μέχρι να μουδιάσουν τα χέρια σου και στήθη που κοιτούν περήφανα, ψηλά στα ουράνια;
No one is on your side
You've got nowhere to hide
There's no white horse to ride away
Μαζί της δεν είχα ξεκαθαρίσει τι ήταν. Κάθε μέρα ήταν κάτι το διαφορετικό, ανάλογα τη διάθεσή μου και ανάλογα με τον τρόπο που με χάιδευε και μου χαμογελούσε. Το σημαντικό ήταν ότι, πραγματικά, δε με ένοιαζε. Γι' αυτό και αναλλογιζόμουν αυτά τα ερωτήματα με ένα ανάλαφρο χαμόγελο όταν έφευγα μακριά της. Το σίγουρο ήταν ότι πηδιόμασταν καλά... Κατά ένα περίεργο τρόπο τα γρανάζια κλείδωναν, ο υπερκόσμιος συντονισμός επερχόταν πάντα όταν έμπαιναν οι τρομπέτες κάπου στο 2:20 του κομματιού. Τότε θα έκλεινα σφιχτά τα μάτια και με κάθε κίνηση θα έμπαινα όσο βαθιά μέσα στον υγρό διεσταλμένο κόσμο της γίνεται. Οι ανεπαίσθητες αυτόβουλες κινήσεις του κορμιού της θα ήταν η μία και μοναδική ιδανική απάντηση στο σφυροκόπημά μου, που αύξανε όλο και περισσότερο το ρυθμό του. Στο 6:20 του κομματιού ξαναέμπαιναν οι τρομπέτες και τότε ήταν που, σε μια εκστατική ευδαιμονία, τέλειωνα σε διάφορα σημεία του κορμιού της. Και ακούμπαγα το εξαντλημένο μου κορμί πίσω για να παρατηρήσω με εγωκεντρική ικανοποίηση τα τρεμάμενά της πόδια...
Ήξερα ότι αυτό δε θα κρατούσε για πολύ. Χωρίς να συγκεκριμενοποιήσω τι ήταν το "αυτό". Ίσως ήταν εκείνες οι ημισκότεινες νύχτες μου μαζί της που κατά τη διάρκειά τους πάντα δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση ότι οδηγούσαν σε ένα συγκεκριμένο προορισμό, μα όταν τις σκεπτόσουν αργότερα είχαν μια κρύα, παγωμένη αίσθηση που σε έκανε να κουλουριάζεσαι σε εμβρυική στάση. Ίσως ήταν -και μάλλον, εδώ που τα λέμε, αυτό ήταν- ο μονόδρομος που ακολουθεί ο χωροχρόνος· καμία στιγμή, κανένα συναίσθημα, καμία περίσταση δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Ποτέ ξανά. Δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο ένας παλιός μας εαυτός πεθαίνει, μαζί με όλους αυτούς που γνώρισε. Και αναδύεται ένας άλλος. Έτσι, ορισμένες στιγμές ανείπωτης νοσταλγίας, αυτό το ασήκωτο βάρος που αισθάνεσαι μέσα στα στήθη είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Είναι το βάρος του ετοιμοθάνατου. Είναι η γνώση ότι ο εαυτός που είσαι σήμερα δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ. Θα περάσει στη λήθη για να αντικατασταθεί από έναν άλλον, που ένας θεός ξέρει τι σόι χαρακτήρας θα είναι. Και αν αυτή η διαδικασία σου προσφέρει μια ψεύτικη παρηγοριά ότι όλοι αυτοί οι προηγούμενοι εαυτοί είναι κτήμα σου και έχεις κάθε δικαίωμα να υπερηφανεύεσαι γι' αυτούς, υπάρχει και ένα τρομερό αντιστάθμισμα: Η ικανότητά μας, ή μάλλον η ανάγκη μας, να κοιτάμε στο μέλλον και να διαβλέπουμε το οριστικό τέλος αυτής της διαδικασίας.
Και έπειτα να κάνουμε ακόμα ένα, τελευταίο, άλμα στο παρόν και να μένουμε να στέκουμε απορημένοι. Εκεί είναι που παίρνεις τις αποφάσεις λίγο λιγότερο ανερυθρίαστα. Εκεί ήταν που την πήδαγα δίχως αύριο και ερωτευόμουν. Όχι εκείνη, τον εαυτό μου που την πήδαγε. Δεν ήταν παρά μια πόρνη, με την οποία δεν αντάλλαζα παρά μερικές άβολες κουβέντες πριν και μετά. Όμως, ήταν απ' τους ανθρώπους που είχε συναντήσει εκείνος ο εαυτός μου, αυτός που είχε τη βαθύτερη επικοινωνία μαζί μου. Κατά βάθος, δεν ήθελα να φύγει. Όπως όλοι μας. Ήθελα να μείνει εκεί για πάντα...
No more white horses
For you to ride away
No more white horses
So you must stay
Where you are
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου