Οι Μουσαμάδες

 -Μαμά, μαμά! Κοίτα τα χιόνια στο απέναντι βουνό!
-Δεν είναι χιόνια, καρδιά μου. Μουσαμάδες είναι...

Μια απλή στιχομυθία, τόσο επιτηδευμένα ανεπιτήδευτη, έμελλε να του στιγματήσει τη ζωή. Και το χειρότερο... δίχως να το συνειδητοποιήσει ούτε τότε, μα ούτε τώρα. Είναι αυτά τα φαινομενικά αδιάφορα συμβάντα, αυτά που έχουν ξεχαστεί λίγες στιγμές απ' όταν συνέβησαν απλά για να επανέρθουν σε απροσάρμοστα όνειρα κάποιες απροσάρμοστες νύχτες, που αποδεικνύονται καθοριστικά για τη ζωή του ανθρώπου. Δεν είναι πολλά, δεν είναι καν αλληλουχίες γεγονότων, μήτε ξέχωρα γεγονότα που αποκτούν ιδιαίτερο νόημα συνδυαζόμενα μεταξύ τους και με το παρόν. Είναι το πολύ δέκα φωτογραφικές απαθανατίσεις κάποιων στιγμών της παιδικής/βρεφικής ηλικίας οι οποίες επελέγησαν τυχαίως -όπως ακριβώς τυχαίως δημιουργήθηκε και δρα το σύμπαν μας- και έγιναν από το πουθενά ακρογωνιαίοι λίθοι της προσωπικότητάς μας. Μια ρέμβη σε ένα ηλιοβασίλεμμα στην παραλία, η μουσική από ένα κουρδιστό παιχνίδι κρεμασμένο πάνω από την κούνια, μια λέξη -ή μάλλον κάτι σαν λέξη- που δημιουργήθηκε από τα δημητριακά με την αλφαβήτα, εκείνα που δε σου άρεσαν ιδιαίτερα αλλά είχαν ωραίο σχήμα και τα προτιμούσες... Το οτιδήποτε είναι ικανό από το να χαλυβδώσει τον χαρακτήρα σου μέχρι να αποτελέσει το καλούπι ενός μοιραίου μη αναστρέψιμου αρχικού σχήματος. Όσο και να προσπαθήσεις να το παλέψεις, αργά ή γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια. Λέγεται υποσυνείδητο και είναι ο πραγματικός εαυτός που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Τα χέρια μας, τα πόδια μας, οι σκέψεις μας, οι ενέργειές μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το εργαλείο του υποσυνειδήτου μας. Είμαστε ταυτόχρονα οι προστάτες και τα εργαλεία ενός άλλου ανθρώπου. Του πραγματικού ανθρώπου. Της πραγματικής ύπαρξης.

TO BE CONTINUED... [κάπου αλλού]