Γαμημένη Συγνεφιά

Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται...


Απλά μια υπενθύμιση ότι κάπου στο άπειρο κείμαι, κάπου στο πλήθος χάνομαι, αλλά υπάρχω -ω ναι- κάπου.


Αρχικά είχα αποφασίσει να καταπιαστώ με τον καθαρό ουρανό, ένα χρόνιο πρόβλημά μου... Όχι να ανοιχτώ, προς θεού, οχι. Αυτό θα ήταν κάπως αυτοαναιρετικό. Θα μίλαγα για το σφίξιμο του να ζεις στη συννεφιά -ή μάλλον το σφίξιμο του να ξέρεις ότι θα μπορούσες να ζεις στον καθαρό ουρανό με ένα φύσημα μόνο. Και εντέλει η κατακλείδα: αποφασίζεις ότι δεν είναι απαραίτητα άσχημα κι έτσι, στην αντηλιά. Το ότι το αποφάσισες συνειδητά, απλά, το κάνει ελάχιστα λιγότερο ηλίθιο απ' το να σου έβγαινε αυθόρμητα.

Εν πάση περιπτώσει, στη συνέχεια αποφάσισα να κρατήσω αυτήν την ανάρτηση στις 2-3 σειρές, ως ένας απλός κρότος που υπενθυμίζει ότι το blog αυτό δεν πνέει τα λήσθια. Ένα βαρύγδουπο κλισέ γνωμικό προς το τέλος και έχεις πετύχει τον σκοπό σου...

~Out of sight, not out of mind~

Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο προ πολλού και μένω εδώ να αναρωτιέμαι: να γράψω κάτι ουσιώδες; Να ανακαλύψω έναν σκοπό και να τον εξυπηρετήσω; Ή μήπως να το αφήσω για κάποια άλλη, κάπως πιο εμπνευσμένη, στιγμή;

Πρόφαση και συννεφιά.

Και αναβλητικότητα. Αχ, η αναβλητικότητα.

Και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Τόσα πολλά να αναλάβεις να πεις, τόσα πολλά να αναβάλλεις να πεις.

Επιφυλάσσομαι και θέτω το παράδειγμα.