Λόγω Των Έργων Για Το Ίσιωμα Του Γιαλού Οι Τύψεις Θα Διέρχονται Με Αυξημένη Συχνότητα. Ζητούμε Συγγνώμη Για Την Ταλαιπωρία.

Τέλειωσε το καλοκαίρι, αλητήριοι. Τέλειωσε, πάπαλα, καπούτ, finitο la musica pasato la fiesta. Πρώτη Σεπτέμβρη σήμερα και ως είθισται θα κάνω την ευχή που μας βομβαρδίζει όποτε μπαίνει το φθινόπωρο. «Καλό χειμώνα». (μια χαρά θα είναι ο χειμώνας ΜΟΥ, βλακέντιε!)

Που είχαμε μείνει; Α! Μια χαρά θα είναι ο χειμώνας  μου. Βλακέντιε. Σαν εύφημο μνεία του καλοκαιριού που πέρασε, θα κάνω μια ανασκόπηση του περάσματός μου μέσα από αυτό. Ορίστε λοιπόν, λες και σε νοιάζει:

Ιούνιος: Εξεταστική, βαρεμάρα, τίποτα το ιδιαίτερο.

Ιούλιος: Διακοπές, κραιπάλες, τίποτα το ιδιαίτερο.

Αύγουστος: Μπάνια, ψάρεμα τσούχτρας, τίποτα το ιδιαίτερο.

Χθες: Α, εδώ είμαστε. Χθες… Έχουμε και λέμε… Χθες –κι ενώ ήταν ακόμα καλοκαίρι- μου συνέβη κάτι εξαιρετικό. Ξυπνάω το πρωί (και λέγοντας πρωί κλασικά εννοώ μεσημέρι, μην επαναλαμβανόμαστε) υπερβολικά διψασμένος εξαιτίας της χθεσινής πίτσας. «Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις, έτσι είναι τα πράγματα» σκεφτόμουν καθώς έβαζα νερό στο ποτήρι που κάποτε ήταν δοχείο για μερέντα (ή νουτέλα ή κάποιο άλλο brand, μικρή σημασία έχει). Καθώς στεκόμουν ακίνητος και για κάποιον αδιευκρίνιστο και μάλλον ηλίθιο λόγο ρέμβαζα προς τον απορροφητήρα της κουζίνας, χτύπησε το κουδούνι. «Ποιος είναι πρωινιάτικα; Δεν έχει πάει καν 9 η  ώρα!». Παρένθεσις: σε αυτό το σημείο ξέχασα να σας πω ότι δεν είχα ξυπνήσει μεσημέρι, όπως ορίζει η παράδοση, αλλά εκνευριστικά νωρίς. Το κρασί έφταιγε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
-Ποιος;
-Το δέμα σας;
-(Το δέμα μου; Μα δεν έχω παραγγείλει τίποτα)

Έβαλα κάτι πρόχειρο και κατέβηκα κάτω να το παραλάβω.  Έλα όμως που δεν υπήρχε ούτε ίχνος ταχυδρόμου. Βγήκα έξω στο δρόμο με τις παντόφλες αλλά δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος τριγύρω, πέραν μιας παχουλής 55χρονης γυναίκας που έβγαζε για βόλτα το αδύνατο 5χρονο σκυλάκι της. «Τι σόι κακόγουστο αστείο αυτό;» μουρμούρισα κατσουφιασμένος. «Ή μήπως δεν είναι αστείο; Ποιος θα είχε κέρδος από το να κατέβω κάτω τέτοια ώρα; Αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα και εκτεθειμένο το…» κρύος ιδρώτας με έλουσε. Αστραπιαία άρχισα να τρέχω πίσω προς το διαμέρισμά μου, ανέβηκα δυο-δυο τα σκαλιά και άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου μου για να παρατηρήσω ανακουφισμένος ότι δεν έλειπε τίποτα. Το έκλεισα σχεδόν ευλαβικά, χαμογελώντας. «Δεν παύει να ήταν ένα εκνευριστικό κουδούνι που θα μπορούσε να με είχε ξυπνήσει αν δεν είχε τύχει να είμαι ξύπνιος.» μονολόγησα εκνευρισμένος για να συνεχίσει ο ειρμός της σκέψεώς μου: «Υπάρχει μοίρα! Υπάρχει πεπρωμένο!»

Ναι αυτό έμαθα χθες. Εντέλει, ίσως τα πάντα να μην είναι μια χαοτική αλληλουχία συμπτώσεων. Ας υποθέσουμε ότι γυρίζω πίσω στο χρόνο. Μόνο λίγο πίσω, μέχρι τη στιγμή που ξύπνησα διψασμένος. Η αντίδρασή μου ποια θα ήταν; Να πάω αγουροξυπνημένος προς την κουζίνα να πιω νερό. Και όταν χτυπήσει το κουδούνι, η αντίδρασή μου ποια θα είναι αυτήν τη φορά; Νομίζω η ίδια, δεν υπάρχει λόγος να είναι καμία άλλη. Δηλαδή, κάθε κατάσταση είναι το ένα και μόνο αποτέλεσμα που εξαρτάται μόνο από την αμέσως προηγούμενη κατάσταση. Με πιο απλά λόγια το ότι έφαγα πίτσα και ήπια πολύ (πραγματικά πολύ όμως ε) κρασί την προηγούμενη μέρα –και ταυτόχρονα λαβαίνοντας υπόψη τη ψυχολογική μου κατάσταση τη δεδομένη χρονική στιγμή- δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα. Να κοιμηθώ στις 3 η ώρα και να ξυπνήσω από μόνος μου διψασμένος στις 9, να ανέβω τρέχοντας στο διαμέρισμά μου, και –εντέλει- να κάτσω και να γράψω σήμερα αυτές τις αράδες. Δηλαδή, όλη η υπόλοιπη ζωή μου εφεξής θα είναι αποτέλεσμα του ότι έφαγα πίτσα και ήπια πολύ (πραγματικά πολύ όμως ε, funny story, θα το πω κάποια άλλη στιγμή) κρασί.

Έστω ότι έχουμε μια παντοδύναμη, πανίσχυρη μηχανή, ικανή να βρίσκει το ένα και μοναδικό αποτέλεσμα της κάθε κατάστασης δίνοντας ως δεδομένη την προηγούμενη με όλες της τις λεπτομέρειες. Έστω τώρα ότι δίνουμε ως δεδομένο τη στιγμή που το ωάριο γονιμοποιεί το σπερματοζωάριο. Τότε αυτή η μηχανή θα μπορούσε να καταγράψει όλη την πορεία της ζωής μου από τη γέννηση ως το θάνατο.

_Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά γιατί η ζωή καθενός επηρεάζεται από τις ζωές και τις αποφάσεις των άλλων… Από τους εξωτερικούς παράγοντες…_

….Οι οποίες είναι επίσης προκαθορισμένες! Οπότε, αν σε αυτό το μηχάνημα, βάζαμε σαν δεδομένα την αρχή της ζωής όλων των ανθρώπων που ζουν αυτήν τη στιγμή τότε θα μπορούσαμε να μάθουμε με τεράστια ακρίβεια την εξέλιξη του πολιτισμού για αιώνες μετά, αρκεί να μη συμβεί κάποιο εξαιρετικά ακραίο φυσικό φαινόμενο που να αλλάξει το ρου της ιστορίας.

Και όλα αυτά για να φτάσουμε στο αυτονόητο. Τα πάντα είναι προκαθορισμένα. Δεν είμαστε παρά το επακόλουθο του παρελθόντος. Του δικού μας, της ανθρωπότητας, του κόσμου. Ηρέμισε και άσε το ρεύμα να σε παρασύρει. Γαλήνια. Κάπου θα σε πάει. Εκτός αν είναι η μοίρα σου να το πολεμήσεις για να σε πάει κάπου αλλού, οπότε και αυτός θα ήταν ο λόγος που θα σου έριχνε εξαρχής λάθος ρεύματα. Εγώ πάντως δεν είμαι τόσο χαζός για να χαραμίσω δυνάμεις σε κάτι τέτοιο. Για να ακριβολογούμε, δεν είναι χαζομάρα, μάλλον τύχη, αλλά μικρή σημασία έχει.

Αυτά έγιναν χθες.

Καλό χειμώνα.

Piece.